Felieton rowerowy. Słupskie trasy lotniskowe (III odcinek)

Takie były ostateczne skutki rozformowania 28 Słupskiego Pułku Lotnictwa Myśliwskiego. Jego imieniem nazwano jedno z okazałych rond na ringu – w ciągu ul. 11 Listopada. To było jedno z wielu miejsc, gdzie dobrze widziano i słyszano startujące z Redzikowa naddźwiękowe myśliwce typu (kolejno) MiG 19, MiG 21 i MiG 23. Startowały i lądowały pod wiatr, czyli głównie w kierunku zachodnim, rzadko na wschód skąd słabo wiało. Jedziemy miejskimi odcinkami tras pieszo – rowerowych jakby naprzeciwko wzlatującym myśliwcom, w kierunku mniej więcej równoległym do pasa startowego.

Na siódmym kilometrze, licząc od centrum miasta do krańca Lasku Północnego, mamy stojące w poprzek naszej trasy chronione przez wojsko ogrodzenie dawnego obszaru lotniska w Redzikowie. Do wyboru terenowe trasy w lewo lub na prawo. Której by nie wybrał, to i tak nakręci się ok. 20 km wokół tego ogrodzenia. Płot ten nieźle orientuje w terenie, ale nie widać co się za nim kryje. Trasą na lewo dojeżdżamy do Jezierzyc Słupskich, a stamtąd docieramy do Redzikowa w okolicach akwaparku. Jeśli coś się przegapi na wertepach, to trasa się wydłuży o objazd wsi Wielogłowy i Redzikowo. Z kolej trasą na prawo dojeżdżamy na drogę rowerową Słupsk - Redzikowo, a dalej w lewo za akwaparkiem, gdzie wiedzie wspomniana trasa, ale w przeciwnym kierunku. W sumie to nietrudne drogi, ale wymagające paru godzin na ich przejechanie.

Kto na lotnisku w Redzikowie i okolicach bywał wcześniej, zapewne odświeży swoje wspomnienia – ubiegłowieczne oczywiście. Pomoże w tym izba pamięci zorganizowana w sąsiedniej szkole oraz plenerowa wystawa rekwizytów w postaci czterech wycofanych z „Migów” , urządzona na powojskowym osiedlu przy al. 28 Słupskiego Pułku Lotnictwa Myśliwskiego. Jest tu także tablica pamiątkowa w hołdzie 22 pilotów wojskowych tego pułku, którzy zginęli w wypadkach lotniczych. Taka bolesna przypadłość wielu lotnisk, gdzie liczba startów jest większa od liczby lądowań...

Do sympatycznych wspomnień zapisały się lata 90. minionego stulecia, kiedy pułk i jego sąsiednie jednostki oraz Aeroklub Słupski otworzyli się szeroko dla cywilnej ludności, organizując dla niej min. lotnicze festyny i pokazy. Ciżba była jak nigdy przedtem. Natomiast mniej sympatycznie wspomina się ubytki w starej infrastrukturze lotniczej, zwłaszcza w dawnych hangarach. Niedawno manifestowano tutaj przeciwko zamiarom wybicia zwierzyny leśnej, która znalazła się na obszarze ogrodzonym dla bazy antyrakietowej.
A co z tym wszystkim co podniebne mają wspólnego naziemne rowery, widywane jako środki lokomocji na lotnisku w Redzikowie? Okazuje się, że taki jednoślad miał niebywały wpływ na utrzymanie gotowości bojowej wojsk lotniczych, czego zresztą oficjalnie nie głoszono. Rowerami posługiwali się piloci, mechanicy lotniczy, a także oficerowie dyżurujący jako kierownicy lotów dziennych i nocnych. Bez rowerów ich mobilność byłaby niewiele warta. Rowerowo na lotnisku robiło się także podczas festynów, a także podczas próby przywrócenia w Redzikowie pod koniec lat 90. lotnictwa pasażerskiego. Tylko rowery nie zawiodły.

Warto wiedzieć

Redzikowo pod Słupskiem, na którym obecnie zlokalizowana jest amerykańska tarcza antyrakietowa, to miejscowość o ponad 100-letniej przeszłości związanej z lotnictwem. Najpierw pod niemiecką nazwą Stolp-Reitz, następnie Rędzikowo pod radzieckim dowództwem przez kilka powojennych lat (do końca roku 1949), a od 1952 r. baza polskich sił powietrznych z nazwą zmienioną z czasem na Redzikowo. Lotnisko Stolp – Reitz, rozbudowane w 1936 roku, stało się we wrześniu 1939 miejscem, skąd jednostki Luftwaffe dokonywały nalotów na Polskę, min. na Westerplatte. Poniemieckie budowle, w tym 5 hangarów, zostały wykorzystane do przez polskie lotnictwo wojskowe. Wprowadzenie na uzbrojenie samolotów z napędem odrzutowym poprzedziła budowa ponad dwukilometrowego pasa startowego i wielokilometrowych dróg kołowania. W latach 90. funkcjonował tutaj cywilny port lotniczy. Największą jednostką lotniczą był 28 Słupski Pułk Lotnictwa Myśliwskiego, obok którego stacjonowały cztery inne, samodzielne jednostki wojskowe. To był taki słupski lotniskowiec, zapewniający zatrudnienie ponad tysiącu wojskowym i cywilom.