Zagadkowy Lasek Południowy. Popularny o każdej porze roku i dnia [ZDJĘCIA]

Udaję cyklistę przyjezdnego, chcącego się zorientować, gdzie zajechał. Korzystam ze ścieżki pieszo – rowerowej wzdłuż ul. Arciszewskiego, dwustronnej tylko w obszarze zabudowanym. Przebiega mniej więcej równolegle do widocznego za zabudowaniami zalesienia prawobrzeża Słupi. To obszar pomiędzy krańcem Alei Brzozowej a łukiem nieistniejącej, przedwojennej linii kolejowej Słupsk – Budowo. Czy to jeszcze teren nadrzecznego parku, czy już Lasek Południowy? Żadnych znaków określających granice tego terenu na południe od miasta, pomimo że należy do często uczęszczanych i to bez względu na porę roku i dnia. Może coś pomoże przegląd poniemieckiego planu miasta? Widać na nim spory klin zalesienia terenu o nazwie Waldkatze, czyli Leśny Kot. Przecież to kocie nazewnictwo panuje w Lasku Północnym, a nie tutaj!

Kolejna konfrontacja dawnej mapy z rzeczywistością przypomina lata dziecięce, kiedy u zbiegu ulic Arciszewskiego i Racławickiej znajdował się krańcowy przystanek dawnej linii tramwajowej nr 1. Wiodła tu od dworca kolejowego przez śródmieście. Obecnie to przystanek autobusowy, a resztki dawnej trakcji to znajdujące się wzdłuż chodnika maszty do przewodów stykających się z tramwajowymi pantografami. Pewnie jakieś relikwie techniki czy co?

Jadąc dalej na południe przypomina się niedawna penetracja Lasku Północnego, gdzie dzięki planszom ze zdjęciami, mapami i opisami dowiadywałem się, gdzie jestem i co tu kiedyś było. W Lasku Południowym nic nie służy takiej orientacji i popularyzowaniu wiedzy o tym obszarze, o którym też wspominamy w ramce obok. Jest tylko stylizowana na leśną chatę tablica ogłoszeń z długim wykazem czego się zabrania.

Mijam pomnik ku czci 24 ofiar hitleryzmu, rozstrzelanych w tym miejscu 7 marca 1945 roku. Po drodze ok. 20-hektarowy park im. Józefa Trendla, coraz popularniejsze miejsce pikników nad stawkami. Niegdyś wykorzystywano je do moczenia kłód drewna, z których miejscowy przemysł meblarski pozyskiwał materiał do produkcji oklein. Poza tym szkoda, że park Trendla nie ma odpowiednio oznakowanego połączenia z równoległą drogą pieszo – rowerową. Jest niebezpiecznie, bo na szosie do Krępy grasują piraci drogowi. Ponadto względy bezpieczeństwa uzasadniają pomysł zmodernizowania trasy pieszo – rowerowej w kierunku Krępy Słupskiej. Wymaga to wydłużenia tego traktu o ok. pół kilometra po jednej stronie, aby nie trzeba zjeżdżać na lewą i wracać na prawą stronę. Pomysł od lat czeka na realizację, podobnie jak poprawa przejścia i przejazdu pod wiaduktem obwodnicy, bo wąsko jak w przesmyku.

Za strzelnicą wojskową, jak wynika z map i rozeznania terenu, Lasek Południowy jako dzielnica Słupska graniczy nie tylko ościennymi gminami, ale i obszarem należącym Lasów Państwowych. Wszystko do objechania wąskim albo szerokim łukiem. Ten pierwszy to
3-kilometrowa droga leśna z płyt jumbo, która się zaczyna tuż za strzelnicą, a drugi znacznie dłuższy prowadzi przez Krępę Słupską i Kusowo. Obie trasy zbiegają się nieopodal Głobina, skąd można drogą rowerową wrócić do Słupska albo przeprawić się do Redzikowa, aby zaliczyć jeszcze Lasek Północny. Takie samonakręcanie się podczas jazdy jest jednym z walorów tych tras, czemu łatwo się poddać.

Warto wiedzieć

Lasek Południowy, zajmujący obszar ok. 70 hektarów, jest pod tym względem mniejszy o prawie 100 ha od Lasku Północnego. Położony na prawobrzeżu Słupi, wzdłuż którego przebiega najdłuższa słupska ulica – Krzysztofa Arciszewskiego, licząca prawie 3,7 km. Ma status drogi kategorii powiatowej, której krańce sięgają granic miasta i gminy Słupsk. Wzdłuż ul. Arciszewskiego znajdują się tereny Parku Kultury i Wypoczynku nad Słupią oraz Lasku Południowego. Posługując się szczegółowymi mapami krajoznawczo - turystycznymi można się zorientować, że Lasek Południowy kończy się na granicach miasta oraz gmin Słupsk i Kobylnica – przed łukiem obwodnicy Słupska. Brakuje jednak krajoznawczej monografii, która ukazywałaby mapy oraz opisywała te bardzo popularne wśród amatorów czynnego wypoczynku i turystyki podmiejskie tereny. Ze źródeł niemieckich wiadomo, że taką rolę pełniły już na przełomie XIX i XX wieku. Czyli wtedy, gdy dzisiejsza ulica imienia polskiego generała Arciszewskiego swą nazwą upamiętniała feldmarszałka się Augusta von Mackensena, przy czym była dużo krótsza.